Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. At iam decimum annum in spelunca iacet.

Tum ille: Ain tandem?: Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint;
Stoici scilicet.: Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum.
Bork: Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest.
Bork: Stoici scilicet.

Atque ego: Scis me, inquam, istud idem sentire, Piso, sed a te opportune facta mentio est.
Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn.
Minime vero, inquit ille, consentit.
Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest.
Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?

Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit?
Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus;
Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?
Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.

An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar?

Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Nos commodius agimus. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus?

Duo Reges: constructio interrete.

Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Nam quid possumus facere melius?

Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status
naturae congruentis tenet;

Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum
re concinebat, verbis discrepare?

Possumusne hic scire qualis sit, nisi contulerimus inter nos, cum finem bonorum dixerimus, quid finis, quid etiam sit ipsum bonum?